Cejlońska herbata bez tajemnic

Cejlońska herbata należy do najlepszych herbat na świecie i jest uzyskiwana z wiecznie zielonych krzewów herbaty gatunku Camellia sinensis.

Oto kilka interesujących faktów, o tej jednej z najbardziej cenionych herbat:

1. Dzięki różnym metodom produkcji i różnemu stopniowi utlenienia uzyskuje się odpowiednio: białe, zielone, oolong( Ulung) i czarne herbaty.
2. Trzy główne typy cejlońskiej herbaty to: herbata zielona (niesfermentowana), herbata oolong (częściowo sfermentowana) i czarna herbata (w pełni sfermentowana).
3. Biała herbata to najbardziej ekskluzywna z herbat produkowanych na Sri lance. Każdego roku produkuje się jej tylko około 2000 kilogramów, co stanowi mniej niż 0,1% krajowej produkcji. Jej cena jest też odpowiednio wysoka, ponieważ biała cejlońska herbata to same pączki.

   

4. Na jakość herbaty ma wpływ  kilka ważnych czynników, takich jak:  gleba, wiatr, temperatura, opady, wilgotność, słońce, wysokość nad poziom morza. Na tak małej wyspie jaką jest Sri Lanka znajdują się optymalne warunki do uzyskania najwyższej jakości liści.
5. Cejlońska herbata jest dzielona na kilka klas podczas procesu produkcji i z takimi oznaczeniami spotkamy się przy jej zakupie:

• OP lub Orange Pekoe – klasa ta jest najwyższym gatunkiem nadawanym herbacie. Liście herbaty są długie, wąskie i cienkie. Napar ma delikatny zapach i smak oraz jasną barwę.
• Pekoe – liście tego gatunku są krótkie i nie tak sprężyste jak OP. Po zaparzeniu jego smak ma odrobinę goryczy ze słodkim wykończeniem i jest mocniejszej barwy.
• BOP lub Broken Orange Pekoe – Ten gatunek herbaty jest najbardziej poszukiwanym. Dobrej jakości, czysty liść o średniej wielkości z dużą ilością łodyg i włókna. Smak herbaty jest bogaty i świeży, a ciecz ma jasny kolor.
• Więcej na ten temat na stronie: http://www.halpetea.com/ceylon-tea-guide

7. Najlepsza jest świeża herbata  i odpowiednio przechowywana. Ze względu na to, że łatwo pochłania wilgoć i zapachy(co zmienia jej smak i zawartość przeciwutleniaczy), najlepiej przechowywać ją w szczelnym pojemniku lub foliowym woreczku w lodówce.
8. Jak zaparzyć idealną herbatę?

• CZARNA HERBATA

W zależności od wielkości liści herbaty, aby otrzymać mocną, czarną herbatę parzymy ją 3 – 5 minut. Zalewamy ją przegotowaną wodą o temperaturze 95-100 stopni Celsjusza. Należy najpierw rozgrzać naczynie lub kubek przepłukując go gorącą wodą, aby zimne naczynie nie schłodziło wody, już na wstępie.Zawsze należy zamieszać herbatę po wlaniu wody i kolejny raz, zanim zostanie podana. Słabszą herbatę uzyskujemy przez rozcieńczenie naparu, a nie przez krótsze zaparzanie.

• ZIELONA HERBATA

Zielona herbata staje się bardzo gorzka, gdy zalejemy ją wrzącą wodą. Zalecany czas na parzenie zielonej herbaty wynosi 2-3 minuty, a temperatura wody powinna wynosić pomiędzy 75-85 stopni Celsjusza. Należy ją zamieszać po zalaniu wodą i przed podaniem, kolejny raz.

• HERBATA OOLONG

Jest to herbata częściowo sfermentowana, więc zajmuje miejsce pomiędzy czarną i zieloną herbatą. Można ją parzyć przez 2-3 minuty jak zielona herbatę, używając wody około 80 stopni, ale najlepiej w nieco wyższej temperaturze około 90 stopni Celsjusza.

• BIAŁA CEJLOŃSKA HERBATA 

Najważniejszym elementem, przy jej parzeniu jest jakość wody. Woda, która jest twarda nie wydobywa smaku z pąków, a niszczy subtelność smaku i aromatu.Najbezpieczniej jest zatem używać dobrej jakości wody źródlanej.

Woda powinna być gotowana tylko raz, w czajniku nie zawierającym kamienia. Gdy woda zagotuje się, należy odczekać kilka minut, aby ostygła o kilka stopni.

Do czystej  i suchej, białej porcelanowej filiżanki wsypujemy herbatę, a następnie wlewamy świeżo przegotowaną wodę.  Gdy kubek wypełniony jest do około pół centymetra od brzegu, należy zamieszać, aby rozpocząć parzenie. Pąki powoli oddają swój smak i zapach, zmieniając  barwę  od srebrnego po oliwkowo – zielony odcień. Po czterech minutach i częstym mieszaniu woda nabierze bladożółtego zabarwienia.

Napar jest subtelny i elegancki, lekko wykończony owocowo. Trzeba go delektować w spokojnym otoczeniu, gdzie duchowe doznania dołączą do doświadczeń wzrokowych, smakowych i zapachowych.